Votes on American Idol

I just watched American Idol hours ago and I am unconvinced by the result of the 4 contestants out of 24 booted out by American votes.

I can’t remember their names but I remember well their performances and how great are the evaluations from judges Randy, Simon and Paula they received.

For me, it seems there is something wrong with this voting system. These performers (I will already label them that not just a contestant) did not deserve to be removed from the contest.

I think recording company should take a look at them because I suspect American Idol votes were electronically hacked and manipulated. All these superb persons especially the girl who sings an upbeat song did really great and the other one who looks like Shania Twain for me is fantastic. They are better than some of the contestant who remained.

These observations are also shared by my talented musician housemate who has a great and sensitive hearing system and expert in catching a wrong tune.

I hoped immediately electronic results gathering and tallying should ones again be checked and timing of voting should also be change or widen.

Love struck

Testing video embedding. Wahed, ethnan, thalath. Go.

The Return of Jepoy

This is a story involving Jepoy who just return recently from his vacation and a two incident in going to our office in a one ordinary day.

Jepoy have a friend who took his vacation in Singapore and lend to Jepoy his nice SUV for a day, relieving his two door Mustang car.

Here comes the morning we are eager to ride in the SUV. The first one to get out of our house is of course Jepoy, so excited to drive the SUV. Following him, when I am about to left turn in the garage, I was met by a jumping and running Jepoy. I was so surprised and thought if something is chasing him. I also hurriedly step backward and retreat. Then after he got calmed, he paused for a moment as if in shock. Then we ask what happened. Then he told us there is something in the car, in the car?, I peeked for a while and search and I found nothing, he told us… it’s a dead bird. Yes a lifeless bird. In unison, we asked if inside the car. He answered no then he pointed bird laid dead near the wheel. Hahaha, Jepoy I learned is a funny man.

We are relieved it’s only a dead bird. We did not mind picking it up since we are all going to be late. Christopher Reeve or Chris in short told me maybe it is due to high temperature outside our house that’s why this bird was probably dehydrated, in which Bistek easily agreed.

While we are heading towards the office, inside the car I am tantalized by the interior of this BMW SUV, although not so spacious but very elegant and stylish.

Then we reach the office, I was about to get out in the door where Chris alighted and where we use to, proudly, Jepoy told me why not use the door in my left since we are now using a different four door vehicle, so I did. Then when I turned on the other side, I heard a simultaneous “hey, hey” inside the car. In my mind I asked why. Then I noticed Chris left the door open when he got out, thinking I used that door. With a grin in my face I returned and in behalf of Chris say sorry and closed the door. This is the product of months using a two door car.

We returned home in the afternoon now aware that we are riding in a four door vehicle. And the cause of our early incident is now gone, probably the compound caretaker buried or throw it in the garbage bin.

End. Real names have been changed as per advice.

Dumi ng Isip

Pagsapit ng alas sais ng gabi, tapos na ng oras ng opisina, talagang hindi kaagad ako umaalis. Hindi ito sa kadahilanang gusto ko ngang magtrabaho pa, bagkus ako ay nag-iipon pa ng sapat na lakas ng loob (o “inner strength”) bago magsimulang lumakad patungo sa pinaka-malapit na taxi stand na mahigit 600 metro ang layo mula sa aking matiwasay na kinauupuan. Hala, mind-power ang gamitin na "motivation" para mapag-tagumpayan ang katamaran ng katawan. Nais pong ipabatid ng manunulat na ngayon ay nasa kalagitnaan tayo ng mabanas na tag-init, dito sa mala-impiernong lugar na ito. Kaya isipin nyo na lang na 41 centigrado ang temperatura sa labas at naglalakad ka. Bukod sa baka mahuli ka ng “safety officer” kasi ala kang hard-hat na naglalakad sa loob ng construction site, tagaktak pa ang pawis mo sa noo, likod, leeg, kili-kili at basang-basa na din ang salung-(kung ano man ang meron kayo, hehehe). Ito ang kalbaryo ko araw-araw sa pag-uwi.

Ngunit langit pa iyan kung ikukumpara sa mararanasan mo kapag tinawag ka ng inang kalikasan habang ika‎‎‎‎’y nasa 200 metro pa lamang ng iyong paglalakbay mula sa nilayasan mong tanggapan. Ay sus ginuu! Ano po ang gagawin mo? Ako ba ay‎ babalik sa unang baitang ng gusali (nandun ang opisina, pero nasa ground floor ka na ngayon eh) o tatapusin ko ang natitirang 400? Buti na lang may palikurang malapit sa “finish line” (opisina ng mga kaibigan ko sakabilang dulo ng project site) kaya naisip ko din na ituloy ang laban. Pinagpapawisan ka na ng butil-butil at hindi maihakbang ng mabuti ang mga paa. Baka kasi may makatakas na “perwisyo” sa ano kapag naluwagan ang “control” mo doon sa kuwan eh. Hindi magiging kaaya-ayang sitwasyon yun malamang. Kaya sige, “mind over matter” ang gamitin mong litanya upang mapanatili ang iyong dignidad at kahihiyan sa harap ng mga nagkalat na mga pana, patan at kung anu-ano pang mga lahi sila. Sa oras na iyun, wala kang pakialam kung sa planetang Mars pa sila galing. Basta ang nasa isip mo, sugod kapatid!!! Sugod!!! Tuloy ang ipit-pwet na paglakad patungo sa kaligtasan (syet! 200 metro na lang!). Kung pagninilay-nilayan mo ang iyong kasalukuyang kalagayan, maslalo kang mapapa-aga (gets mo?), kaya mabuti pa na ibaling mo ang iyong isip sa ibang direksyon. Sumagot ang naghihirap mong sentido, “SAAN???”. Teka lang po, nagpapayo lang naman, pero dapat malibang ka kasi hindi mo kayang damdamin ang maduming kalagayan mo ngayon. “ANO NGA BA ANG DAPAT GAWIN KO?” ang hibik ng isip, teka ulit, naaalala mo ba na eksena na nabasa mo sa libro ni Bob Ong? Iyung tungkol sa pag-luwal niya ng kahihiyan sa gitna ng silid-aralan noong siya‎ kindergarden pa lamang? O dili kaya‎’y noong naranasan ng kamag-aral mo noong highschool ka (opo, hindi po ako iyung nagkalat, peksman!) na isa ka pa sa nag-kutya at bumarubal sa pagkatao kanya? At ngayon, nasa gitna ka na ng, hindi silid-aralan kundi ng construction site at napapaligiran ka ng hindi kamag-aral kundi mga trabahador at mga pahinante? Di ba nakakahiya si “engineer” kapag bumulwak sa sentro ng sangkatauhan ang nakaririmarim na tinatago ng iyong kalooban? Malamang, ikamamatay mo ang kahihiyan na daranasin kapag nagka-totoo nga ang mga hula.

Ngunit hindi rin, hindi pa, eto pa ikaw ngayon at lumalaban, mamatay-matay na sa kahirapan pero tuloy pa rin ako… “aba! nakuha pang kumanta?” ang tirada ng peligrosong kokote. Hindi mo namamalayan, malayo na ang iyong nararating. Akalain mo iyun, malapit na ang finish line?

Yeesss!!! Iyak ng loob, napapikit, tumingala sa langit at kagat-ngipin ka na sa tuwa ngayon. Closer....

Hoy! Wag mong kalimutan ang “control” at baka ngayon ka pa magkakalat, malapit ka sa mga kaibigan mo! Di ba mas nakakahiya iyun kapag magsabog ka ng lagim sa harap nila?

Oo nga ‘no? ang sagot mo naman.

Susmaryosep! Nagkakaroon ka na ba ng schizophrenia? Sino ba ang kausap mo? Masama na talaga ito!

Hindi bale, ang mahalaga, makaligtas ka sa maduming sitwasyon na ngayo‎’y bumabalot sa buong katauhan mo at sinusubukan ang katatagan ng iyong “mental health”.

Heto ka na sa harap ng pinto ng backdoor ng opisina nila. Gusto mo dun pumasok kasi mas kokonti ang taong dumadaan dun, mas malaya kang gumalaw, so-to-speak. Buong pagkukunwari ka sa pag-project ng “coolness” sa lahat nang maaaring makasalubong mo para wala silang mabatid sa tunay mong kalagayan ngayon. Walang bahid ng panganba ang kara mo. Teka, may bahid na kaya iyung brief ko? Malalaman ko sa madaling panahon. Sige, go! Lakad lang ng normal. Butil-butil talaga at na-tulo na, este, dumadaloy na pala ang mga dapat tumulo lang. Pigil pa din ang hindi dapat tumulo (at hindi ito ung sakit ah!). Parang gusto ko nang magpalabas ng dig-low (kabaligtaran ng dighay, o dig-high?) o kaya, simpleng utot.

Anyway, gusto kong magpalabas ng konting hangin, kahit konti lang para maibsan ang “pressure” sa tyan ko. Pero hindi dapat asahan iyun (Lesson #1, never trust a fart), kasi malamang, may kasamang tropa iyun kapag lumabas. Nangyari na sa akin iyan sa Singapore. Papasok ako ng opisina noon at nakatayo sa bus. May hangin na ibig lumabas sa pwet ko. Akala ko, simpleng utot lang iyon kaya pinayagan kong lumabas ang konting hangin sa aking kalooban. Syet! May sumama! Kaya ilang segundo lang at umalingasaw ang mala-posonegrong simoy sa loob ng bus. Lumaki ang mga mata ng mga intsik at nabahuan ang mababahong iba. Nakakahiya sa mga intsik, pero isa itong higanti sa iba, sila naman ang mabahuan “for a change”. Hehehe. Patay-male pa din ako sa buong diskurso ng byahe na ito. Sa oras na pati ako ay apektado na din sa baho at polusyon na dulot ko, kaya minabuti ko na bumaba na (Actually, naghihintay lang ako ng susunod na bus stop para hindi ako “obvious”. Ang lufeet ko talaga 'no!Kaya hala, pindot ng stop botton at pa-simpleng na akong bumaba. (Inhale!) Ang sarap ng sariwang hangin! Refreshing!!!

Nasaan na ako, naglalakad pa din at ayun na ang toilet! Malapit na ako! Wala namang istorbo sa paglakad ko. Bukas ng Toilet! Upo sa trono! At nang ilang napakasarap na saglit, nadama ko ang isang mahaba at mapagpalang buntong-hininga. Tapos na! Lumaya ang bait sa parusa at kahirapan. Para bang lumindol sa burol, nahati sa gitna ang sanctuwaryo ng templo at nagbukas ang kalangitan. Haaaaaaaaaay!!! Salamat poh!!! It is done......

Grabe ‘no? kaya ako noon, bago umalis ng opisina ko, inilabas ko na sa palamus-unan ang lahat-lahat ng aking sama ng loob para hindi ko maranasan ang mga paghihirap na nakalahad sa itaas. Kung iisipin mo, oo nga naman.

“PEACE” PO TAYO!!!!!!

Lemon Grass – A Thai Restaurant (Huling bahagi or panghimagas)

Matapos ng pagkagulo gulo sa ulam ay ito na ang kintutuwaan ng lahat, ang panghimagas. Dahil ewan ko pa kung bakit tuwang tuwa ang mga Asian, hindi lang Pinoy sa Durian. Gusto ng mga taga Hongkong at Singapore n matikman itong durian at para sa kanila ay ito ang challenging na kainin kaya isa iyon sa mga kinuha nila. Pinagmalaki pa nila ito sa kasama naming Iraqi kaya dito muna pinapatak ang kapirangot na Durian at pilit na ipinakain. Ayun lang pala ang ipagmamalaki, ang amoy. Natuwa naman ako sa kinahinatnan ng durian, nagmistulang ulam ko na rin, walang pumansin. Inamoy lang ng Iraqi at tumikim ng gatas na sabaw ng durian at inyawan na, mabantoto daw kasi.

Para hindi mapahiya ay kinuha ng isang intsik at inilipat din sa kabilang table. Nagpakuha siya ng tig-iisang kutsara at platito, at pinagbahabahagi ang kawawang durian (ayun lang ang naging kaibahan sa ulam ko, pinaghatihatian, huhu). Ayus pala ang kanitong negosyo, mag supply ng durian sa kanilang bansa. Kung baga sa atin parang lambanog n pinagkukumpulan at matindi kapag nakainom ka, me dating, kaya pagalingan sila sa pagkain.

Kami naman sa kabilang lamesa mukhang natahimik sa busog.

Sa wakas uwian na. Kanya kanyang punta sa sasakyan. Para kumpleto yung kwento balik na uli tayo kay Mr. Praktis, sya ang magmamaneho pabalik remember. Lumabas kami at dumaan sandali sa Lamcy gaya ng iba. Pagka Lamcy, ito na nabunyag ang sikreto. Hindi alam ang daan pauwi. Alam ni Rey na nasa harapan nakaupo pero sa mahabang rota. Ako alam ko ang direksyon pero gabi di ko maituturo ng tama kaya sabi ko bahala na sila.

Ganun nga ang nagyari umikot ikot ng mahaba hanggang sa sabihin ko ng pabiro “Dumaan na lang kaya tayo sa gitna at umakyat sa island”. Akala ko magagalit sila pero ang sagot naman ng isa e hindi pede, hindi 4 wheel drive ang kotse. Hehe. Ganun kami ka desperado para mapaiksi ang biyahe. Nakarating din naman kami sa aming tirahan, alas dose na yata.

Kinabukasan, matapos ng kasiyahan ng gabi, meron palang inspection kaming mga consultant, kaya pala. Nagkamali sila, yung kain pala naming ng gabi ay para tuminik ang aming mga utak sa inspection kinaumagahan. Mukhang lalong higit nagkaproblema ang contractor, mas marami kaming nakitang palpak at naglabasan ang maraming instructions to rectify defective items. Ito pala ang nangyayari kapag kumakain sa Lemon Grass.

Huwag kalimutan meron ding Golden Fork dito sa Dubai ang mga Pinoy ha.

Wakas. Ibang karanasan naman.

Mars unspectacular

Have you received an email about Mars lately? The one that says that Mars is going to be spectacular and become the brightest object in the night sky, second only to the moon, on August 27. I haven’t got mine yet.

Last year, I received the said email at about this time and forwarded it to my teen-aged daughter. She was excited and told her classmates about it. Later, she asked me to help her search the net on how to spot the red planet in the sky. I found some tips in Sky & Telescope (http://www.skyandtelescope.com/) on observing the sky with or without optical aid. I also found an article there about the “Mars hoax”.

Yup. The August 27 mentioned in the email refers to August 27, 2003 when Mars and Earth made a historically close encounter. Tapos na. Kalas. But somehow, the email gets circulated every year.

It was very embarrassing for me and my kid.

Lemon Grass – A Thai Restaurant (Pangalawang bahagi or main course)

Nang matanaw namin ang lugar n aming kakainan e dali dali kming pumasok sa tuwa at ayun nandun ng lahat maliban lamang sa ibang namin kasama na nagpasiyang mamili sa di kalayuang Lamcy Mall. Si Mr. Praktis ilang minutong p lang nakakaupo ay dalidali ng tumayo at natanong ko kung bakit dun sa katabi nya. Ayun magbabayad daw ng parking fee, sabi ko n nga ba, kailangang pa palang magsabi sa kanya e mahigit sa isa para maniwala.

Ito na ang main part, meron ng nagdatingang mga babaing nakapuyod sa aming kinauupuan at nagaabot ng mga maayos na sa unang tingin ko e parang mga magazine. Kulay berde ang pabalat at nakabalot sa makintab n plastic. Nang tignan ko un listahan n pala ng mga menu at akala ko nga ay mga magazine, isasa uli ko sana dahil di ko maintindihan ang mga nakasulat. Yun palang mga nakasulat e pangalan ng mga pagkain.

Nagkuyos ako ng mukha dahil nun ko lang nabasa ang mga menu na iyon. Inobserbahan ko ung mga nakapuyod para aking tanungin dahil napansin ko ay ingles ng ingles alam naman nyang mga pilipino kami at di naman sya mukhang ibang lahi. Kaya ginawa ko nag ingles na rin ako pagtatnong baka di ako pakainin. At nabasa ko ung pangalan nya sa kanyang dibdib Swarshihitta Papororoti yata, di accurate yun memory ko dito ha. Kaya pala ganun ung mga menu at pangalan dahil sa Thai Restaurant pala ung pinasok namin, mga mukhang pinay din, medyo iba lang ang paling ng dila kaya iba ang salita, made and develop in Thailand.

O baka gutom na kayo sa kababasa, punta na tayo sa kainan. Ung menu pagkatapos ng mga kakaibang pangalan, sa ibaba naman nya e may nakalagay kung ano ang rekado in English kaya at least alam namin ung main ingredients kung pagkaing dagat, pagkaing kati o pagkaing lupa bahala n kayong magisip. Ako dahil sa ingat ako sa mamantika kaya order ko ay steam fish n me kung ano pang atsutsutsu na mga maliit na palamuti sa pagkain.

Karaniwan syempre bago kumain ay drinks muna ang dadating kaya drinks ang unang pinaorder. At ito ang natandaan ko dahil maiksi ang pangalan, “Samui”. Ang Samui ay pwersadong pinaghalong pineapple…coconut milk…at lime. Talagang desidido ako dito sa drinks na ito, gusto ko kasing kumulog at kumidlak sa sikmura ko para matanggal naman ang mga masasmang mikrobyo dito.

Ayan na….hindi ko alam ang pinag oorder ng mga kasama ko at katabi ko. Pero ang alam ko ay hindi rin alam ng mga nakapuyod kung ano ang pinag oorder nila basta hindi na nakarating sa kinauukulan ung mga order dahil mali mali na nga ang lagay ng mga nakapuyod. Un katabi ang nasabi na lang e “ayun ung order ko a”, nasa kabilang table kasi, ito yung malalaking prawns n me kung ano ang nkapaligid. At ang tumapat naman sa akin ay ung parang lumpiang pritos na iba’t iba ang hugis, akala ko e appetizer, kaya tumuhog ako ng ilan. Di ko na alam ang sinabi nung talagang umorder nito. Di lang naman ako ang tumuhog dun sa pagkain sa tapat ko pati na rin ung balbasin sa me harap ko n kulang n lang ay huthutin ang lahat ng pagkain dumadating. At sa wakas dumating din ung sa akin at dahil halos lahat ay kinain na ang hindi nila order kaya wala na halos pumansin s choice ko, e pagkalaki laki pa naman. Kaya pagkasungkit ko ng ilang hibla e ipinuwesto ko na sa katabing table para naman sabihing nagpalipat lipat din dahil masarap, hehe.

Ang katabi ng balbasin sa akin harap ay isang Iraqi at huli syang dumating kaya ang umorder sa kanya ay yung kanyang katabi, isa sya sa sumaid ng ulam ng iba. Hindi rin nya pinansin ang aking pinili. Gayumpaman, isa sya sa nagpasaya sa susunod na bahagi ng aking istorya…

Itutuloy muli…

Pigpen thoughts

Burton Rascoe, journalist, editor and critic, once said, “... a writer is working when he's staring out of the window." (http://en.wikiquote.org/wiki/Burton_Rascoe)

In a similar way, an engineer is working when he is smoking somewhere, away from his workstation. In fact, many times, it goes this way: You spend hours trying to solve a design or a construction problem unsuccessfully so you go out to smoke. Midway through your cig, a solution suddenly pops up.

The managers of the construction site where I work do not see it that way unfortunately. They have put up smoking areas which are not conducive to work. In fact the designated smoking areas look like kural ng baboy (pigpen). Tsk tsk tsk.



Warning: Smoking may be hazardous to your health.

Lemon Grass - A Thai Restaurant (unang bahagi)

Nung isang gabi ko pa dapat nilathala ito. Wala lang naman ito. Isang karaniwang kainan sa may Lamcy Mall. Sana e di ako pagnakawan ng antok sa pagbahagi ng aking karanasan.

Sa aming MEP project team, meron kaming pangkarinawan at regular na salu salo sa labas sa tuwing isang buwan. Ito ay madalas na sagot ng aming kontraktor na dahil sa tindi at tinik namin sampu ng aking kasamahan sa pag check ng kanilang mga trabaho e obligado kami amuin paminsan minsan.

Nagsimula ito ng paganito, sapagkat kami ng aking kasama sa trabaho n nagngangalang Chris ay iisa ang tinitirhan, at mahirap at mahal ang umuwi ng kaming dalawa lamang, napilitang imbitahan ng aming puno ang isang senor na inhinyero sa proyektong TDM na magiging aming tsuper sa pag uwi (anyway two way naman ang pakinabang). Siya ay dumating ng tama lang na oras ng labasan. Siya ay reliever lamang sa pagmamaneho sapagkat ang tunay na aming tsuper e nagbakasyon. Kung baga e lumalabas n mistulang kami e pinagpraktisan lang sa pagmamaneho sapagkat ilang linggo p lng siyang nagmamaneho dito sa Dubai.

Kaya ko n kwento ang tungkol sa tsuper e dahil karugtong ito ng susunod n mga pangyayari. So ayun larga kami, kami ang pinakahuli sa tatlong sasakyan, di ko n ikwekwento ung paraan ng pagmamaneho ng naunang sasakyan sa amin. Isa lang ang masasbi ko, inakyat nya ang gutter pagdating nya sa may kinatatayuan namin.

Pag labas namin ng Doha road ayun biglang u turn si Mr. Gutter at di man lang kami binigyan ng signal kaya si Mr. Praktis e nabigla at nakalampas sa dapat naming inikutan. Kaya doon pa lang e masasabi ng di na maganda ang aming biyahe papunta sa aming patutunguhan. Kayat kami ay dumeretso ng malayo layo patungo sa isang runabout. Buti n lamang dahil sa teknolohiya ng komunikasyon (CP in short) ay nagabayan kami ng grupo ng aming puno kung saan kami daraan.

Sa wakas dahil sa mayat maya pag uusap ni Chris at ni Frank (ung nasa grupo ng aming puno) kami ay nakrating sa paroroonan. Bigla na lang isinalpak ni Mr. Praktis ang aming sasakyan sa isang parking slot. At pagbaba e tiningnan p niya kung ang parking na iyon ay may bayad. Meron akong nakita na isang malaking anunsyo n ayun ay pay parking subalit ang sabi ni Mr. Praktis ayun daw ay para sa kabilang kalye na aking kunwariy sinang ayunan.

At nakita na namin sa di kalayuan ang tunay na kwento ng article na ito....

Itutuloy...

harry and the movies

Harry Potter and the Order of Phoenix movie version was shown recently in the theaters all around the UAE.

As a biased bookreader as I am, the Potter movies do not do justice to the J.K.Rowling books.

Obviously, 2.5 hours of cinema time is not enough time to render properly on screen most of the highlights and events contained in one book. That is why when you watch the movie version of it, you are left lurching for answers as to why a certain situation transpired that way.

Did I forgot to mention the lousy performance of the actors? ok, to put it politely, should i say "a performance, wanting in genuine feeling"?

However, the special effects are spectacular! two thumbs up for that! kudos to the army of the computer gooks and the special effects geeks!